Lao Tzu, twórca taoizmu
O przywództwie w życiu zawodowym i społecznym napisane i powiedziane zostało już wiele. Znaczenie tego słowa zmieniało się na przestrzeni czasu. Od rozumienia przywództwa jako sprawowania władzy, poprzez wywieranie wpływu, aż po inspirowanie, współpracę i włączanie innych.
Nie każdy dyrektor czy szef zespołu jest przywódcą. Co czyni przywódcę?
Miarą przywództwa dzisiejszych czasów jest motywowanie innych do stawania się liderami i przywódcami we własnym kawałku świata. Przywódca nie tworzy naśladowców, lecz współdziała, inspiruje i motywuje innych do wykorzystywania potencjału, wizji i nowych pomysłów. Dzięki takiemu przywództwu organizacja jako całość osiąga zamierzone cele.
Nie ma mowy o przywództwie zawodowym czy społecznym w samotności. Przywództwo potrzebuje ludzi, a tym samym empatii, wrażliwości, szacunku i otwartości. Przywódca, w pewnym jednak sensie, sam podąża drogą, która jak mówi Lao Tzu, jest pusta, nigdy się nie wypełnia. To droga ciągłego rozwoju, wyznaczania wizji, nadawania kierunku, podejmowania ryzyka i wyzwań. To droga odpowiedzialności i odwagi. To droga odsłaniania siebie i bycia autentycznym. Tak obrana droga nigdy się nie kończy. Można powiedzieć, że szczyty są jej częścią, a ona sama szczytem.
Przywództwo przynosi uczucie dumy i zadowolenia z podejmowanych wyzwań. Niesie radość z inspirowania i wspierania innych. Jednocześnie wymaga wytrwałości i nieustawania w wysiłkach. Oczekuje gotowości do przyjmowania tego co nowe, co nieznane, co niewyuczone. Pozostawia w niedosycie, w poczuciu niespełnienia.
Nasuwa się więc pytanie: Jak w przywództwie połączyć:
